Karakal

Karakal bywa niekiedy nazywany również rysiem stepowym, ze względu na uderzające podobieństwo do rysia euroazjatyckiego. Jest to kot o szczupłej sylwetce dorastający do pół metra wysokości i 60 cm długości ciała. Ogon karakala dorasta do 30 cm. Futro najczęściej jest jasnobrązowe na grzbiecie, na brzuchu natomiast niemal białe. Długie, czarne uszy zakończone są frędzlami. Karakal zamieszkuje suche stepy i sawanny Afryki oraz Azji południowej. W południowej części kontynentu afrykańskiego jest liczny, dużo rzadziej natomiast występuje w Afryce centralnej i zachodniej. U samic okres płodności, czyli ruja, trwa tylko około 6 dni w roku. Po kopulacji samica chowa się w jaskini lub w gęstych zaroślach. Ciąża u karakali trwa około dwóch miesięcy. Po tym czasie samica rodzi od 1 do 6 kociąt, które początkowo są zupełnie ślepe. Otwierają oczy dopiero po 10 dniach. W pierwszym okresie życia kocięta odżywają się mlekiem matki, a pełną dojrzałość osiągają po jednym roku życia. Karakale sprawnie polują na niewielkie ssaki i ptaki. Słyną z wysokich skoków pozwalających im upolować ptaka w locie. Niedojedzone resztki pokarmu chowają w koronach drzew. Karakal dość łatwo daje się oswoić, dzięki czemu bywał wykorzystywany przez ludzi w trakcie polowań. Stosowano nawet specjalne stroje, które miały imitować gazele i ułatwiały karakalowi podkradanie się do zwierzyny.

Taraj

Taraj jest gatunkiem narażonym na wyginięcie. Środowisko życia tego kota jest związane z wodą. Zamieszkuje brzegi rzek, namorzyny, trzęsawiska i lasy tropikalne Azji Południowo-Wschodniej. Ponad połowę jego diety stanowią ryby, które sam łowi. Taraj ma mocną budowę ciała, w tym silnie umięśnione kończyny. Bardzo dobrze pływa, a jego stopy posiadają błonę pławną ułatwiającą tą czynność. Jego oliwkowoszara sierść posiada cętki, zaś kończyny i ogon paski. Taraje są samotnikami – łączą się w pary tylko w okresie godowym. Ciąża trwa 63-68 dni, a samica rodzi 1-2 kocięta, którymi opiekuje się sama.