Paw indyjski

Paw indyjski to ptak z rzędu kuraków. Naturalnym miejscem występowania tego ptaka są lasy strefy tropikalnej oraz nadrzeczne zarośla. Pierwotnie zamieszkiwał Indie, Pakistan i Cejlon, jednak, gdy tylko człowiek zaczął oswajać pawie, w wielu miejscach na świecie zdziczałe ptaki utworzyły samoutrzymujące się populacje. Paw indyjski jest wszystkożerny, zjada zarówno nasiona roślin jak i zwierzęta bezkręgowce oraz drobne kręgowce. Wśród ludności Indii ptak ten jest ceniony za to, że chwyta jadowite węże. Samiec pawia jest bardzo barwny. Jego głowa, szyja oraz pierś i brzuch są błękitne, z metalicznym połyskiem. Na głowie samiec posiada czub z piór tworzący koronę. Grzbiet jest zielony z metalicznym połyskiem, a skrzydła brązowe z czarnymi prążkami. To co nazywa się „pawim ogonem” to w rzeczywistości tren utworzony przez wydłużone pióra pokryw nadogonowych. Na końcówce piór trenu znajdują się tak zwane „pawie oka”. Samice mają wierzch ciała brązowawy, a spód jasny. Nie posiadają trenu, mają natomiast koronę na głowie. W porze godów samce tokują, wykonując osobliwe tańce. Rozkładają wachlarz z trenu dochodzący nawet do 1,5 m długości i potrząsają nim przed samicą wykonując szeleszczące dźwięki. Pawie tworzą haremy, w których na jednego samca przypada od 2 do 5 samic. Ptaki te nocują na drzewach, często w dużych grupach.