Młyn wodny z Siołkowic Starych, 1832 rok

Jest przykładem wiejskiego, drewnianego budownictwa przemysłowego na terenie Śląska Opolskiego. Pierwsza wzmianka źródłowa o istnieniu młyna wodnego w Siołkowicach Starych zawarta jest w urbarzu z 1566 roku. Dalsze wiadomości o istnieniu w Siołkowicach młyna wodnego pochodzą dopiero z XVIII wieku. Następnie wiadomo, że młyn był przenoszony w 1832 roku w dół rzeki celem lepszego wykorzystania spadku wody. Prawdopodobnie wówczas dostawiono do niego murowany budynek mieszkalny. Obie części pokryto wspólnym, mansardowym dachem, krytym gontem. Wyposażenie młyna zmodernizowano na przełomie XIX i XX wieku, zastępując mechanizmy drewniane żelaznymi kołami trybowymi i urządzeniami fabrycznymi. Młyn napędzany był jednym drewnianym kołem wodnym. W XIX wieku siołkowicki młyn dziedziczony był w rodzinie Pogrzebów. W okresie międzywojennym dziedziczy go Paweł Boronowski. Młyn przestał być używany około 1950 roku wskutek administracyjnych nakazów i ograniczeń.

W Muzeum Wsi Opolskiej młyn posadowiono nad sztucznie utworzonym ciekiem wodnym bez odbudowywania mieszkalnej części murowanej. Budynek posiada konstrukcję ścian zrębową połączoną z sumikowo-łątkową. Dach o specjalnej mansardowej konstrukcji, zastosowany został dla uzyskania większej przestrzeni poddasza na cele magazynowe i urządzenia młyńskie. We wnętrzu zainstalowano wszystkie oryginalne urządzenia, a braki uzupełniono częściami z nieczynnego młyna wodnego znajdującego się we wsi Bierkowice.